DM "SKAŁA"

2024.10.01.

Szczęść Boże.

Jesteśmy grupą młodzieży formującą się w od 2016 roku.

Uczymy się otwierać na Prawdę Ewangelii i odnajdywać obecność Boga w codziennym życiu.

Staramy się wiernie podążać śladami Jezusa.

Nie brakuje w tym mnóstwa dobrej zabawy i nawiązywania trwałych przyjaźni.

W poprzednich latach tworzyliśmy inscenizowane Drogi Krzyżowe, kolędowanie, braliśmy udział w Diecezjalnych spotkaniach w Wiślicy, uwielbieniach i innych akcjach w parafii oraz diecezji.

Zapraszamy wszystkie osoby pragnące odkrywać Boga i siebie.

Spotkania odbywają się w piątek po wieczornej Mszy Świętej w salce parafialnej - ok. godz. 19:00. 

                                                                                                                 Młodzież z DM SKAŁA

Uczestniczymy w Synodzie o synodalności!

TEMAT 1: TOWARZYSZE PODRÓŻY (na podst. Łk 24, 13-32)

Jedna jest droga i jest nią Jezus Chrystus (por. J 14, 6). Każdy kto idzie tą drogą, jest towarzyszem drogi dla innych uczniów Chrystusa. Warto zapraszać ludzi, by zdecydowali się iść tą drogą. Potrzebny jest czas (spędzony na wspólnym wędrowaniu), by móc lepiej poznać Chrystusa, by móc przekonać się do tego, co o Nim mówią Pisma, by zbliżyć się do Niego i rozpoznać Go przy „łamaniu chleba”, wreszcie by w ten sposób poznać Chrystusowy Kościół. Nie każda droga prowadzi do Ojca, ale każdy, jest zaproszony na tą drogę, którą wskazał Jezus Chrystus. Wejście na nią i trzymanie się jej wiąże się wszakże z podjęciem osobistej decyzji, a - co należy przypomnieć - nawet jej brak, jest już jakimś rodzajem decyzji.

TEMAT 2: SŁUCHANIE (na podst. Mk 7, 31-37)

Słuchać należy Boga i Jemu trzeba być Mu posłusznym. Nie oznacza to jednak zamknięcia się na ludzi, także takich, którzy od Boga się oddalili. Sam Jezus rozmawiał z różnymi ludźmi! Jednakże „bardziej należy słuchać Boga niż ludzi” (por. Dz 5, 29).

Słuchaniu sprzyjają relacje. Trudno oczekiwać, że ktoś poświęcając wiele czasu wysłucha z uwagą tych, którzy nie chcą być w relacji (i mówić językiem relacji), a tylko skandować propagandowe hasła, czy wylewać swoje żale. Tym bardziej nasze wspólnoty powinny być otwarte i nie zamykać się na nowe osoby, ale włączać je w świat wewnętrznych kościelnych relacji. Trzeba też zadbać o komunikację między różnymi grupami w Kościele.

Warto zwrócić uwagę na szczególny rodzaj głuchoty: głuchotę ochrzczonych na głos Pana, który mówi „Bierzcie i jedzcie to jest Ciało moje” (Mt, 26,26; Mk 14, 22), „Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie” (J 6, 53). Właśnie w deficytach życia sakramentalnego tak wielu katolików widać brak tego podstawowego słuchania - słuchania Boga. Z tego braku wynika też głuchota (i ślepota) na grzech i oswojenie się z nim. 

TEMAT 3: ZABIERANIE GŁOSU (na podst. Dz 5, 43-42)

Podstawowymi kryteriami w kwestii zabierania głosu w Kościele i na tematy związane z jego życiem są: łączność z Chrystusem (łaska uświęcająca) i ze wspólnotą Jego uczniów (faktyczne podjęcie formacji, zadań, odpowiedzialności, posług, itp. w Kościele). Przekaz powinien być szczery i motywowany miłością (do Chrystusa, Kościoła oraz osób spoza wspólnoty wiary). Ogromne znaczenie ma życie wiarą: nierozgraniczanie spraw wiary i codzienności. W homiliach potrzeba odniesień egzystencjalnych, aby prawdy wiary i moralności osadzić w doświadczeniu wiernych. W świadectwie pośród niepraktykujących ochrzczonych lub zadeklarowanych ateistów ważne jest ukazanie osobistego doświadczenia relacji z Jezusem. Wszystkim potrzeba wsparcia poprzez rzetelną formację intelektualną, ponieważ często subiektywne doświadczenie religijne wierzących musi mierzyć się z wątpliwościami ludzi, którzy nie posiadając takowego doświadczenia, poruszają się w sferze uogólnionych rozważań, sprowadzając wiarę do pewnego rodzaju systemu filozoficznego lub kulturowego artefaktu.

O tym, że taki styl komunikacji jest obecny wewnątrz wspólnoty kościelnej można się przekonać dopiero wtedy kiedy uczestniczy się w jej życiu (w różnego rodzaju wydarzeniach, czy regularnych spotkaniach danego zespołu duszpasterskiego, wspólnej modlitwie, adoracji, pielgrzymowaniu, dziełach miłosierdzia etc.). Gdy poszczególne osoby faktycznie tworzą wspólnotę, mogą otworzyć się w niej zarówno na mówienie jak i słuchanie - czują się swobodnie, bezpiecznie. Podobnie wspólnota: zna ich, ich intencje, stan więzi z Chrystusem i dzięki temu może rozeznać propozycje, które podnoszą. 

Dopiero przyjmując taką wewnętrzną perspektywę, można się też przekonać się o pewnych różnicach istniejących między członkami wspólnot kościelnych oraz o tym, jak są przezwyciężane.

TEMAT 4: CELEBRACJA (na podst.Łk 4, 16-22)

Wielkość zgromadzenia liturgicznego ma znaczenie psychologiczne - im więcej osób gromadzi się na sprawowanie liturgii oraz im więcej jest zaangażowanych w pełnienie posług/funkcji, tym bardziej przekonujące jest doświadczenie wspólnoty. Niemniej najważniejsze jest samo podążanie wspólną drogą niezależnie od ilości zgromadzonych. To doświadczenie rodzi się z faktu słuchania tego samego słowa Bożego oraz jego wyjaśniania podawanego przez duchownego (homilii). Wielką wartością okazuje się też możliwość podzielenia się z innymi słuchającymi słowa Bożego tym, jak rezonuje ono w sercu poszczególnych osób. Ogromne znaczenie ma także należyte (od strony technicznej) spełnienia funkcji lektora oraz przygotowanie do posług liturgicznych (w ogóle). Z dobrze przeżywanego spotkania ze słowem Bożym powinna rodzić się modlitwa - nasza odpowiedź - zarówno osobista jak i wspólnotowa.

TEMAT 5: WSPÓŁODPOWIEDZIALNOŚĆ W MISJI (na podst. Łk 10, 1-10)

Każdy ochrzczony jest na mocy pierwszego i najważniejszego sakramentu powołany do głoszenia Ewangelii, poprzez dawanie świadectwa Prawdzie - Jezusowi Chrystusowi i Jego nauczaniu. Wspólnota wspiera zaangażowanych w służbę Kościołowi poprzez: modlitwę, animowanie działalności ewangelizacyjnej i duszpasterskiej na różnych szczeblach organizacyjnych oraz poprzez wkład materialny.

Rozeznanie szczególnego powołania do uczestnictwa w misji powinno dokonywać się najpierw w sumieniu poszczególnych osób, zawsze oświeconych przez łaskę (będących w stanie łaski uświęcającej) i słowo Boże głoszone i przekazywane w Kościele. Kolejnym etapem jest rozeznawanie poprzez Kościół (np. przez odpowiedzialnych za kwestie powołań i formacji, którzy zasięgają opinii znających kandydata do posługi, misji, czy święceń).

TEMAT 6: PROWADZENIE DIALOGU W KOŚCIELE I SPOŁECZEŃSTWIE (na podst. J 3, 1-18)

Dialog w łonie Kościoła prowadzony jest w różnych przejawach jego codziennego życia i działania. Duszpasterstwo (działalność grup parafialnych, wizyta duszpasterska), sprawowanie sakramentów i przygotowanie do nich, katechizacja i prowadzenie parafii - to wszystko przestrzenie ciągłego kontaktu między członkami wspólnoty i realna szansa na ustawiczny dialog. W środowisku bliskich relacji, bezpośrednich i osobistych łatwiej jest wypracowywać adekwatne środki rozwiązywania pojawiających się konfliktów.

W dialogu ze światem Kościół bierze udział zarówno poprzez swoich pasterzy i delegatów - na szczeblu oficjalnym, jak i przez każdego ze swych członków w ramach kontaktów nieformalnych.

TEMAT 7: DIALOG Z INNYMI WSPÓLNOTAMI CHRZEŚCIJAŃSKIMI (na podst. Dz 10, 34-43)

W naszych realiach mamy niewielkie doświadczenie spotkania z przedstawicielami innych denominacji chrześcijańskich. Jeśli jakieś się już zdarzają, to stanowią okazję do zainteresowania się szczególnymi aspektami doktryny własnego Kościoła. Ostatecznie bowiem poznanie różnic wcale nie musi być okazją do budowania murów, ale lepszego rozpoznania własnej tożsamości.

TEMAT 8: Władza i uczestnictwo (na podst. Mt 20, 20-23)

Władza w naszym Kościele (rozumiana zgodnie z nauką Chrystusa, jako służba) jest sprawowana hierarchicznie, poprzez pasterzy. Jednak wszyscy członkowie wspólnoty powinni mieć chęć i możliwość wzięcia udziału w jej sprawowaniu (na różnych stopniach zaangażowania i odpowiedzialności). Władza jest bowiem w Kościele odpowiedzialnością za wspólnotę, a jako taka nie może być sprawowana (wykonywana) jednoosobowo - nikt nie podoła takiemu zadaniu w pojedynkę (por. Wj 18, 17-23). Oczywiście stwierdziwszy powyższe należy przypomnieć, że są decyzje, których podjęcie musi być zarezerwowane dla pasterza (jednostki, której powierzono odpowiedzialność). Osoby realnie żyjące życiem wspólnoty w naturalny sposób podejmują współodpowiedzialność za grupę. 

TEMAT 9: Rozeznawanie i podejmowanie decyzji (na podst. Dz 1, 15-26)

We wspólnotach, które są świadome swojej tożsamości kościelnej, w sposób prosty i naturalny dochodzi do sytuacji, w której rozeznawanie staje się wspólne, a konsultacje angażujące całość wspólnoty, stają się punktem odniesienia (radą, wskazówką) dla podejmujących decyzję odpowiedzialnych (w tym hierarchów). Proste i codzienne w życiu wspólnot zadanie sobie pytań: co i jak będziemy dalej robić, jakiego rodzaju formacji potrzebujemy, w co możemy się zaangażować, itp. jest początkiem takiego rozeznawania. U jego końca staje oczywiście decyzja odpowiedzialnego za daną wspólnotę, czy dany obszar jej życia. Aktualnym przykładem zaczerpniętym z naszych (DM SKAŁA) doświadczeń jest poszukiwanie formuły Diecezjalnego Spotkania Młodych w Wiślicy, do którego zostaliśmy zaproszeni przez Diecezjalnego Duszpasterza Młodzieży i Diecezjalną Radę Młodych.

TEMAT 10: FORMOWANIE SYNODALNOŚCI (na podst. Dz 15, 22-35)

Warto wskazać na to, że liderzy świeccy oraz rady (składające się z członków wspólnoty) mają współpracować z duszpasterzem, którego pieczy powierzona została dana grupa/wspólnota. Wprowadza to zdrową relację między pasterską władzą powierzoną odpowiedzialnemu duszpasterzowi, a współuczestnictwem w niej i współodpowiedzialnością za wspólnotę każdego, kto do niej należy. Dzięki temu członkowie grupy/wspólnoty mają wpływ na jej życie: wspierają duszpasterza w dynamizowaniu życia wspólnotowego swoją radą i zaangażowaniem. To właśnie przez odniesienie do duszpasterza wspólnota zachowuje w pełni kościelny charakter. Duszpasterz bowiem (prezbiter) ma mandat biskupa do wykonywania czynności wynikających ze święceń (posługa uświęcania - liturgia i sakramenty), nauczania (posługa słowa) i rządzenia - odpowiedzialności (pasterskiej władzy rozumianej w kategoriach diakonii).

______________

W WIELKIM POŚCIE
ZAPRASZAMY NA DROGI KRZYŻOWE
W PIĄTKI O 19.00!!!

To grupa młodzieży skupionej wokół parafii, która powstała jesienią 2016 roku. Harmonogram spotkań jest ustalany na bieżąco, więc chcąc wiąć w nich udział dobrze zapytać o plany na najbliższe spotkanie opiekuna grupy, ks. Karola Stawowczyka.

Celem duszpasterstwa jest rozwój wiary i kształtowanie chrześcijańskich postaw młodzieży. Tematyka poruszana na spotkaniach jest zróżnicowana. Młodzież miała m in. okazję wziąć udział w cyklu spotkań kerygmatycznych. Kilka spotkań poświęconych było także kwestiom związanym z właściwym rozumieniem i przeżywaniem roku liturgicznego. Odbywały się także spotkania integracyjne. Czasem organizowane są projekcje filmów.

Poza spotkaniami młodzi angażują się w przygotowanie parafialnych uroczystości i różnych akcji (adoracja w Uroczystość Chrystusa Króla, montaż słowno-muzyczny z racji Jubileuszu 25-lecia parafii, kolędowanie przy żłóbku). Planowane są także wspólne wyjazdy, wycieczki i pielgrzymki

Skąd nazwa?

Propozycja powstania duszpasterstwa zbiegła się w czasie z XXVI Dniem Papieskim (9 X 2016). W roku Światowych Dni Młodzieży w Krakowie, w dzień dziękczynienia za św. Jana Pawła II przychodzi realizacja pomysłu, który już nieco dojrzewał. Warto przypomnieć sobie słowa św. Jana Pawła II: „Szukałem was a teraz wy przyszliście do mnie”. Trzeba się w tych słowach odnaleźć.

Nazwa duszpasterstwa powinna też przywodzić wspomnienie innego papieża: Benedykta XVI. W czasie pielgrzymki do Polski (2006) mówił do młodych o budowaniu na skale... . Mówił to w Krakowie, gdzie kolejny następca Piotra, Franciszek zachęcał, żeby zostawić kanapę, a założyć wyczynowe buty.

Trzech papieży: trzech następców Piotra. A co znaczy imię Piotr? Piotr to łaciński przekład hebrajskiego Kefas. Tym imieniem (Kefas) nazwał Szymona Rybaka Jezus: „Ty jesteś skałą i na tej skale zbuduje mój Kościół" (Mt 16, 18). A więc „SKAŁA”! 

Prawdę mówiąc „SKAŁA” nawiązuje też z pobliskich kamieniołomów. SKAŁA to także jedna z rzeczy najbardziej symbolicznych w Biblii. Zajrzyj chociażby do Mt 7,21 24-29… i buduj z nami!

ks. Karol Stawowczyk